Księga umarłych

Obserwuj mnie tutaj:

Tybetańska Księga Umarłych: Bardo Thodol 

Bardo Thodol, powszechnie znane jako Tybetańska Księga Umarłych, to najbardziej znane dzieło literatury buddyjskiej. Pismo jest najlepiej znane jako przewodnik po stanie pośrednim między śmiercią a odrodzeniem. Jednak nauki zawarte w tej książce można czytać i doceniać na wielu różnych subtelnych poziomach. 

Według tradycji tybetańskiej indyjski mistrz Padmasambhava skomponował Bardo Thodol jako część większego dzieła. Tekst księgi był ukryty przez kilka wieków na wzgórzach Gampo w środkowym Tybecie. 

Zrozumienie Bardo 

Według badaczy pisma, „bardo” oznacza „przerwę”, czyli przerwę w zawieszeniu, a bardo jest częścią naszej psychologicznej struktury. Doświadczenia Bardo przytrafiają się nam przez cały czas życia, nie tylko po śmierci. „Tybetańska Księga Umarłych” czytana często jest jako przewodnik po doświadczeniach życiowych, a także jako przewodnik po czasie między śmiercią, a odrodzeniem. 

Początkowo bardzo odnosiło się do okresu między jednym życiem, a następnym i nadal jest to jego normalne znaczenie, gdy jest wymienianie bez żadnych zastrzeżeń. Jednakże poprzez dalsze udoskonalanie rozumienia istoty bardzo można je następnie zastosować do każdej chwili istnienia. Chwila obecna, teraz, jest ciągłym bardzo, zawsze zawieszonym pomiędzy przeszłością, a przyszłością. 

Tybetańska Księga Umarłych w buddyzmie tybetańskim 

Pismo to tradycyjnie czytane jest umierającej lub martwej osobie, aby poprzez jej słuchanie wyzwolić się z cyklu samsary. Zmarła lub umierająca osoba jest prowadzona poprzez spotkania w bardo z gniewnymi i spokojnymi bóstwami, pięknymi i przerażającymi, które należy rozumieć jako projekcje umysłu. 

Buddyjskie nauki o śmierci i ponownych narodzinach nie są łatwe do zrozumienia. Przez większość czasu, gdy ludzie mówią o reinkarnacji, mają na myśli proces, w którym dusza lub jakaś esencja jednostki, przeżywa śmierć i odradza się w nowym ciele. Jednak zgodnie z buddyjską doktryną anatmana nie ma duszy ani „jaźni” w sensie trwałej, integralnej, autonomicznej istoty. Skoro tak jest, jak funkcjonuje odrodzenie i czym jest to, co się odradza? 

Buddyzm tybetański naucza takiego poziomu umysłu, który jest zawsze z nami, ale jest tak subtelny, że niewielu zdaje sobie z tego sprawę. Ale po śmierci lub w stanie głębokiej medytacji ten poziom umysłu manifestuje się i przepływa przez życie. Metaforycznie, ten głęboki umysł porównuje się do światła, płynącego strumienia lub wiatru. To tylko proste wyjaśnienie. Aby w pełni zrozumieć te nauki, potrzeba lat nauki i praktyki. 

Trzy „bardo” między śmiercią a odrodzeniem 

Tybetańska Księga Umarłych opisuje trzy bardo między śmiercią a odrodzeniem: 

Bardo w chwili śmierci. Opisuje rozpad jaźni, który jest tworzony przez skandhy i odpadanie zewnętrznej rzeczywistości. Świadomość, która pozostaje, doświadcza prawdziwej natury umysłu jako olśniewającego światła lub świetlistości. To jest bardo dharmakaji, wszystkie niezamanifestowane zjawiska są wolne od cech i różnic. 

Bardo najwyższej rzeczywistości. Zawiera opis światła o wielu kolorach oraz wizje gniewnych i spokojnych bóstw. Osoby z bardo mają nie bać się tych wizji, które są projekcjami umysłu. To jest bardo sambhogakaji, nagroda duchowej praktyki.

Bardo powstawania. Jeśli drugie bardo jest doświadczane ze strachem, zmieszaniem i nierealizacją, zaczyna się bardo powstawania. Pojawiają się projekcje karmy, które spowodują odrodzenie w jednej z Sześciu Sfer. To jest bardo nirmanakaji, fizycznego ciała, które pojawia się na świecie

Obserwuj mnie tutaj: