Właściwości różeńca

Różeniec górski

Różeniec górski jest gatunkiem rośliny należącym do rodziny gruboszowatych. Jego tradycyjnym obszarem występowania są rejony wokółbiegunowe w Ameryce Północnej, Europie i Azji. W Polsce roślinę tę można spotkać w Karpatach oraz w Sudetach, przy czym rosną one jedynie na terenach parków narodowych. Bywa nazywana także złotym korzeniem. Różeniec górski tworzy bujne kępy, a jego jasnozielona łodyga jest gruba, okrągła i nie rozgałęzia się. Roślina ta wyrasta na wysokość do czterdziestu centymetrów. Jej kłącza są poskręcane i zimują płytko pod ziemią lub zaraz nad nią. Liście różeńca są ostro zakończone i mają ząbkowane brzegi. Dolne przyjmują kształt jajowaty, górne zaś lancetowaty. Wyrastają skrętolegle. Drobne kwiaty różeńca zbierają się w kwiatostany na szczycie pędów. Są to tak zwane podbaldachy. Płatki przyjmują różnorodne kolory. Owocem tej rośliny jest mieszek z podługowato jajowatymi nasionami. Różeniec występuje w ziołoroślach górskich, wśród skał i nad potokami.

Właściwości lecznicze różeńca górskiego

Różeniec górski jest rośliną popularną w ziołolecznictwie. Jest to zasługą między innymi jego pozytywnego działania na układ nerwowy. Jej stosowanie wspomaga adaptowanie się organizmu ludzkiego do zmieniających się warunków otoczenia. Pomaga radzić sobie ze stresem oraz pozytywnie wpływa na pracę mózgu. Wzmacnia koncentrację i procesy zapamiętywania informacji. Jest dzięki temu wykorzystywany w leczeniu zespołów otępiennych, zaburzeń pamięci, a nawet depresji. Różeniec wspomaga regenerację przemęczonego organizmu, a także wzmacnia układ odpornościowy. Sportowcy wykorzystują go dla poprawy kondycji. Roślina ta wykazuje działanie przeciwzapalne i antyoksydacyjne. Jest wykorzystywana w zwalczaniu bólów głowy.

Różeniec górski w kulturze

Różeniec górski rekordowych rozmiarów odnaleziono w Ałtaju. Miał dwieście dziewięćdziesiąt pięć łodyg, a kłącze rośliny ważyło trzy i siedem dziesiątych kilograma. Roślina ta była wykorzystywana już przez Wikingów, a jej pierwszy opis pojawił się w siedemdziesiątym siódmym roku naszej ery u Dioskuridesa.