MKUltra

MKUltra – projekt badawczy 

Projekt MKUltra został zatwierdzony w 1953 roku przez Centralny Wywiad. Projekt, który trwał ponad dekadę, miał początkowo zapewnić, że rząd Stanów Zjednoczonych nadąża za przypuszczalnymi sowieckimi postępami w technologii kontroli umysłu. Jego zasięg rozszerzył się, a jego ostatecznym rezultatem były między innymi nielegalne testy narkotykowe na tysiącach Amerykanów. To nie pierwszy raz, kiedy rząd amerykański bez pozwolenia lub zawiadomienia potajemnie zbierał informacje o swoich obywatelach. Ale projekt MKUltra przeszedł do historii jako znaczący przykład łamania praw człowieka przez rząd i nie bez powodu.

Cel projektu MKUltra 

Zgodnie z oficjalnym zeznaniem dyrektora CIA z 1977 roku, celem projektu było zbadanie wykorzystania materiałów biologicznych i chemicznych do zmiany ludzkiego zachowania. Jego główny cel to ocena możliwości kontroli umysłu, naginania świadomości podmiotu, aby działała wbrew własnej woli. Projekt MKUltra był utrzymywany w największym sekrecie, ponieważ CIA spodziewała się negatywnej reakcji publicznej i pojawienia się wielu pytań. 

Pod rządami MKUltra CIA dała sobie prawo do badania, w jaki sposób narkotyki mogą:

• promować odurzające działanie alkoholu 
• ułatwić indukcję hipnozy
• poprawić zdolność jednostek do wytrzymywania ubóstwa, tortur i przymusu
• wywoływać amnezję, szok i dezorientację

Wiele z tych pytań zostało zbadanych przy użyciu nieświadomych obiektów testowych, takich jak uzależnieni od narkotyków więźniowie, zmarginalizowani pracownicy seksualni i nieuleczalnie chorzy na raka, czyli ludzie, którzy nie mogli się bronić. 

Program badań i rozwoju, a zwłaszcza programy tajnych testów, spowodowały masowe ograniczenia praw obywateli amerykańskich, czasami z tragicznymi konsekwencjami. Niektórzy uczestnicy programów testowych mogą nadal odczuwać skutki rezydualne, a co najmniej dwie osoby poniosły śmierć w wyniku prowadzonych testów. Podczas gdy kontrolowane testowanie substancji takich jak LSD można obronić, to jednak charakter testów, ich skala i fakt, że były kontynuowane przez lata po tym, jak znane było niebezpieczeństwo ukradkowego podania LSD nieświadomym osobom, demonstrują fundamentalne lekceważenie wartości ludzkiego życia.

Udział LSD w projekcie 

Projekt MKUltra był programem owianym tajemnicą. W szczytowym momencie w połowie lat pięćdziesiątych tylko garstka personelu CIA wiedziała o jego istnieniu. Jednak MK Ultra nie bez powodu został nazwany „Ultra”. Dla najwyższych szczebli Agencji program obiecywał klucz do osiągnięcia zwycięstwa w zimnej wojnie i całkowitej dominacji nad światem.

Początkowo badawcze byli oczarowani działaniem LSD. Po zdobyciu przebłysków jego zastosowania we wczesnych badaniach, nabrano przekonania, że Związek Radziecki gromadził zapasy LSD do eksperymentów kontroli umysłu. W związku z podejrzeniami wezwano CIA do wykupienia istniejących na świecie dostaw LSD. 

Bezpośrednim celem było znalezienie leku, który mógłby działać jako serum prawdy do użytku w szpiegostwie. Teoria głosiła, że radzieckiemu agentowi można by podać LSD i nakłonić go do wyjawienia tajemnic rządowych.

Tajne projekty badawcze

MKUltra nie był jednym projektem. Były to aż 162 różne tajne projekty, które były pośrednio finansowane przez CIA, ale były zlecane różnym uniwersytetom, fundacjom badawczym i podobnym instytucjom. W sumie wzięło w nim udział co najmniej 80 instytucji i 185 badaczy, ale wielu nie wiedziało, że mają do czynienia z CIA.

Wiele zapisów MKUltra zostało zniszczonych podczas czystki w 1973 roku, a wiele z nich oczywiście zniszczono w trakcie trwania programu. Jednak 8000 stron akt, głównie dokumentów finansowych, które przez pomyłkę nie zostały zniszczone w 1973 r., odnaleziono w 1977 r., co zapoczątkowało drugą rundę dochodzenia w sprawie MKUltra.

Chociaż ponowne śledztwo wywołało zainteresowanie opinii publicznej, a nawet dwa procesy sądowe, dokumenty z 1977 r. nadal pozostawiają niekompletny zapis programu i nikt nigdy nie odpowiedział za MKUltra. Dwa pozwy związane z programem trafiły do Sądu Najwyższego w latach 80., ale oba chroniły rząd nad prawami obywatelskimi.