Właściwości mandagory

Mandragora lekarska

Mandragora lekarska jest gatunkiem rośliny należącym do rodziny psiankowatych. Obszarem jej pochodzenia są tereny śródziemnomorskie, w tym głównie Algieria, Maroko, Tunezja, europejskie Grecja Włochy, Hiszpania, Portugalia oraz Bałkany, a także państwa Bliskiego Wschodu. Jako roślina zawleczona występuje również w pozostałych regionach świata. Jest również uprawiana na wszystkich kontynentach. Mandragora lekarska jest byliną wzrastająca na wysokość do trzydziestu centymetrów. Liście mają kształt podługojajowaty, są zaostrzone na końcach i karbowanoząbkowane. Kwiaty mają pięciowrębny kielich, a owoce mandragory to  kuliste jagody dużych rozmiarów, o żółtawej barwie i nieprzyjemnym zapachu. Roślina ta kwitnie w okresie czerwca i lipca. Ponadto jest trująca i po spożyciu może spowodować podrażnienie dróg oddechowych, a w większych ilościach nawet delirium. Pomimo tych właściwości posiada jadalne owoce.

Właściwości lecznicze mandragory lekarskiej

Pomimo toksycznych właściwości mandragora jest również wykorzystywana w medycynie i farmaceutyce. Jest wykorzystywana przy sporządzaniu środków przeciwbólowych. Bywa wykorzystywana pomocniczo w leczeniu reumatyzmu, bólu kości, czy stawów oraz pospolitego bólu głowy. Mandragora lekarska posiada również właściwości uspokajające, łagodzące, a nawet nasenne oraz rozkurczowe. Stosuje się ją w leczeniu bezpłodności, wrzodów i hemoroidów. Ma również pozytywne działanie na wątrobę oraz pomaga w leczeniu chorób oczu. Zawiera alkaloidy.

Występowanie mandragory lekarskiej w kulturze

Mandragora towarzyszy ludziom od stuleci, przez co doczekała się zbioru legend dotyczących jej działania. Przez wieki uważano, że jej korzeń wyrwany z ziemi wydaje potworny krzyk. Podobno miała również rzucać na wyrywającego klątwy, powodujące utratę zmysłów lub nawet życia. Wspominano ją już na staroegipskich papirusach i w Biblii, gdzie wspominano o jej korzystnym działaniu na bezpłodność. Wierzono, iż była afrodyzjakiem. Przez niektórych uważana była za środek wykorzystywany przez czarownice. Przez innych nazywana była atrybutem podziemnych bóstw lub symbolem śmierci.