Cytaty z Hamleta

„(…) W rzeczy samej, nic nie jest złem
ani dobrem samo przez się, tylko myśl nasza czyni to i owo takim.”

„Nie możesz mnie, mój panie, pozbawić niczego, czego bym chętniej się nie wyrzekł: wyjąwszy życia, wyjąwszy życia, wyjąwszy życia, wyjąwszy życia.”

„Co żyje, musi umrzeć; dziś tu gości, A jutro, w progi przechodzi wieczności; To pospolita rzecz!

„Zdaje mi się, że widzę… gdzie?

„Rozumiem jednak zawsze, że prawdziwym
Jądrem i źródłem tej jego choroby
Jest bezwzajemna miłość.”

„W gastronomii nie ma, panie, większego potentata jak robak. Tuczymy wielkie istoty dla karmienia siebie, siebie zaś tuczymy dla robaków.
William Shakespeare, Hamletwięcej

„Prawdziwie wielkim być to nie wojować
O byle głupstwo bez wielkiej przyczyny
Lecz wielkomyślnie o źdźbło nawet walczyć,
Gdzie honor każe.”

„Dziewczyna traci cnotę nawet wtedy, Gdy tylko księżyc ogląda jej wdzięki.”

„A te sny są właśnie wytworem ambicji; istota bowiem ambicji nie jest czym innym, tylko snów cieniem.”

„Stoję, wahając się, co mam wprzódy czynić. I nic nie czynię.”

„Spętana duszo, która, usiłując być wolna, coraz okropniej się wikłasz.”

„W rzeczy samej, nic nie jest złem ani dobrem samo przez się, tylko myśl nasza czyni to i owo takim.”

„Można nosić na ustach uśmiech i być łotrem.”

„Czegoż bym się lękał?
To życie szpilki złamanej nie warte,
A dusza moja, jak on, nieśmiertelna.”

„Tak to my grzesznicy,
 Rzekomo świętą miną, uczynkami
 Budującymi pocukrzamy nieraz
 Samego dyabła.”

„Prawda,
że to nieszczęście i nieszczęście wzajem,
że to jest prawda.”

„Nic, co dobre nie jest dobre wiecznie,
Bo nadmiar dobra samo dobro dławi.”

„Świat wyszedł z orbit – i mnież to los srogi karze prostować jego błędne drogi?

„Wiemy, czym jesteśmy, ale nie wiemy, czym się możemy stać.”

„Rzetelnym bądź sam względem siebie, a jako po dniu noc z porządku idzie, tak za tym pójdzie, że względem drugich będziesz rzetelnym.”

„Bo wszak zamiary nasze są pamięci sługą,
Co mocne się nam rodzą, lecz nie trwają długo.
Jak owoc niedojrzały zwisają na drzewie,
Lecz dojrzałe spaść mogą przy lada powiewie.”

„Nie uwierzysz jednak, jak mi coś ciężko na sercu, ale to nic.”

„Niechaj czterdzieści tysięcy
Braci połączy serca – suma uczuć
Wciąż będzie mniejsza od mojej miłości.”

„Czymże jest człowiek, jeżeli najwyższym
Jego zadaniem i dobrem na ziemi
Jest tylko spanie i jadło? Bydlęciem,
Szczerym bydlęciem.”

„Otóż ostatnio, sam nie wiem czemu, straciłem całą radość życia. Jestem w tak złym nastroju, że cała barwna sceneria globu wydaje mi się jałowa jak skalisty przylądek. Powietrze – ten cudowny baldachim nad nami – spójrzcie tylko na to śmiałe przęsło firmamentu, na ten wspaniały plafon, cały w złotych kasetonach ognia – w moich oczach jest jedynie nagromadzeniem wstrętnych i niezdrowych wyziewów. Jakimże arcydziełem jest człowiek! Szlachetność rozumu, nieograniczone zdolności, w uczynkach równy aniołom, w pojmowaniu równy bogom, najwyższe z żyjących istnień, korona stworzenia! A jednak dla mnie to tylko kwintesencja marnego prochu. Nie cieszy mnie człowiek – ani żaden mężczyzna, ani żadna kobieta.”

„Nieszczęścia nawałem biegną jedne za drugim.”

„Tak to na wędkę fałszu, złowisz karpia prawdy.”

„Choć to szaleństwo,
Lecz jest w nim metoda.”

„Słowa wzlatują, myśl w proch się grzebie.
Ach! Słów bez myśli nie przyjmują w niebie.”

„O Boże! ja bym mógł być zamknięty w łupinie orzecha i jeszcze bym się sądził panem niezmierzonej przestrzeni, gdybym tylko złych snów nie miewał.”

„Być uczciwym w dziejach tego świata na jedno wychodzi, co być wybranym między tysiącami.”

„Oto się spełnia czarna magia nocy
I z rozdziawionych mogił tchnienie piekła
Zieje zarazą na świat. Teraz mógłbym
Chłeptać gorącą krew i czynić rzeczy
Tak złe, że dzień by zadrżał na ich widok.”

„Niech ryczy z bólu ranny łoś,
Zwierz zdrów przebiega knieje,
Ktoś nie śpi, aby spać mógł ktoś.
To są zwyczajne dzieje.”

„Tak to rozwaga czyni nas tchórzami.”

„Nasze zamiary często–gęsto w gruzach leżą;
Myśli są nasze, losy nie do nas należą.”

„Mówią, że sowa była córką piekarza.(…) Wiemy, czym jesteśmy, ale nie wiemy, co się z nami stanie.”

„Wielki padnie – wnet zgraja przyjaciół ucieka,
Mały wzniósł się, wróg – patrzaj – w przedpokoju czeka.
Widzisz snadnie, że miłość to szczęścia służebna,
I przyjaciół ma, komu przyjaźń niepotrzebna.
A przyjaciel wezwany, gdy bieda u proga,
Zamienia się od razu w zwyczajnego wroga.”

„O straszna dolo! Serce jak śmierć czarne! Spętana duszo, która usiłuje być wolna, coraz okropniej się wikłasz! Przyjdźcie mi w pomoc, o wy aniołowie! Zegnijcie się, kolana! I ty, stalą okute serce, zmięknij jako nerwy nowo narodzonego niemowlęcia! Jeszcze się wszystko da naprawić.”

„Błogosławieństwo to podwójna łaska;
Drugie rozstanie zsyła uśmiech lasu

„Wcielona cnota oszczerstwa nie ujdzie.”

„Miej zawżdy ucho otworem, ale rzadko kiedy otwieraj usta.”

„Ale pękaj, serce moje,
Bo usta milczeć muszą.”

„Miłość uszlachetnia naturę ludzką, gdy zaś ta szlachetna, wtedy zamyka najlepszą swą cząstkę na grobie tych, których kochała.”

„Miłość to moją tak zatwardza duszę; chcąc być łagodnym, okrutnym być muszę.”

„A kto w potrzebie niby przyjaciela wzywa,
Gotowego w nim sobie wroga wychowywa…

„Dalej, mój mózgu!

„Tych kilka przestróg: Nie bądź skorym myśli
wprowadzać w słowa, a zamiarów w czyny.
Bądź popularnym, ale nigdy gminnym.
Przyjaciół, których doświadczysz, a których
Wybór okaże się być ciebie godnym,
Przykuj do siebie żelaznymi klamry;
Ale nie plugaw sobie rąk uściskiem
Dłoni pierwszego lepszego socjusza.”

„Poloniusz: Cóż czytasz, mości książę ?
Hamlet: Słowa, słowa, słowa…

„Kobiecy lęk i miłość idą w parze:
W ogóle ich nie ma lub są w nadmiarze.
Czym moja miłość jest, wiesz z doświadczenia,
A tak jak miłość, lęk się rozprzestrzenia.
Gdzie miłość wielka, tam i lęk szaleje.
Gdy rosną lęki, miłość potężnieje.”

„Pękło cne serce. Dobranoc, mój książę
Niechaj ci do snu nucą chóry niebian!

„Bo skoro wiemy, że coś jest zwyczajne,
Jak każda inna rzecz najpowszedniejsza,
Po cóż, stawiając opór konieczności,
Brać to do serca?

„Kto sam nie jest winien swojej śmierci, ten sam sobie życia nie skraca.”

„Co żyje musi umrzeć.”

„Życie człowieka zdmuchnąć, jest to tyle, co zliczyć jeden.”

„To, co postanawiamy w chwili uniesienia,
Z uniesieniem minionym w parę się zamienia;
Zbytnia gwałtowność czy to radości, czy smutku,
Sama własne swe chęci wydziedzicza z skutku.”

„Bóg dał wam jedną twarz, a wy dorabiacie sobie drugą.”

„Dla chorej duszy najmniejsze przyczyny
Zdają się często prologiem ruiny,
Wina, drżąc ciągle z lęku przed zagładą,
Zdradza się sama z obawy przed zdradą.”

„Strzeż się zatargów, jeśli zaś w nie zajdziesz,
Tak się w nich znajduj, aby twój przeciwnik
Nadal się Ciebie strzec musiał.”

„Wątp, czy gwiazdy lśnią na niebie;
Wątp o tym, czy słońce wschodzi;
Wątp, czy prawdy blask nie zwodzi;
Lecz nie wątp, że kocham ciebie.”

„Wszechwładny Cezar, trup zmieniony w glinę,
Chroni przed wichrem, zatkawszy szczelinę,
O, że też prochem, co trwożył świat stary,
Ktoś przed zawieją pouszczelniał szpary!

„Miej zawżdy
Ucho otworem, ale rzadko kiedy
Otwieraj usta. Chwytaj zdania drugich,
Ale sąd własny zatrzymuj przy sobie.”

„Przyjaciół, których doświadczysz, a których
Wybór okaże się być ciebie godnym,
Przykuj do siebie żelaznymi klamry;
Ale nie plugaw sobie rąk uściskiem
Dłoni pierwszego lepszego socjusza.”

„Tuczymy wszelkie istoty dla karmienia siebie, siebie zaś tuczymy dla robaków.”

„I naturalne rumieńce porywu
Namysł rozcieńcza w chorobliwą bladość,
A naszym ważkim i szczytnym zamiarom
Refleksja plącze szyki, zanim któryś
Zdąży przerodzić się w czyn.”

„Więcej jest rzeczy na ziemi i w niebie, Niż się ich śniło waszym filozofom.”

„Otóż ostatnio, sam nie wiem czemu, straciłem całą radość życia, zarzuciłem nawet swoje codzienne ćwiczenia. Jestem w tak złym nastroju, że cała barwna sceneria globu wydaje mi się jałowa jak skalisty przylądek. Powietrze, ten cudowny baldachim nad nami – spójrzcie tylko na to śmiałe przęsło firmamentu, na ten wspaniały plafon cały w złotych kasetonach ognia – w moich oczach jest jedynie nagromadzeniem wstrętnych i niezdrowych wyziewów. A człowiek? Niby wiem, że to arcydzieło – szlachetność rozumu, nieograniczone zdolności, proporcja kształtu, płynność ruchów, w uczynkach równy aniołom, w pojmowaniu równy bogom: najwyższe z z żyjących istnień, korona stworzenia! A jednak dla mnie to tylko kwintesencja marnego prochu. Nie cieszy mnie człowiek – ani żaden mężczyzna, ani żadna kobieta.”

„Trzeba Ci bowiem wiedzieć, że nie wszystko bywa po diable, co czynimy nagle. Że, owszem, czasem niezastanowienie lepiej nam służy niż najumiejętniej skombinowane plany; co dowodzi, że jakieś dobre bóstwo kształt nadaje naszym działaniom z grubsza ociosanym

„Biednym się nie schlebia…
Słodzona mowa niech liże przepychy,
Niech się zawiasy kolan uginają
Tam, gdzie pochlebstwo szuka zysku.”

„Aż taki bunt – to może nic w tym złego, Gdy szalejący w młodych żyłach pożar, Roztapia cnotę jak wosk?

„A nade wszystko: zostań wierny sobie,
Za tym pójść musi, jakby dzień za nocą,
Że nie okażesz fałszu innym ludziom.”

„Niech mi niebo odmówi światła, ziemia wody,
Noc nie da odpoczynku, dzień nie da swobody!
W rozpacz niech wszelka moja zmieni się pociecha,
Los tylko więźnia w lochu niech mi się uśmiecha;
Wszystko to, co rumieniec przeistacza w bladość,
Niech będzie mym udziałem, gdy uczuję radość.
Tu i tam niech ponoszę kaźń co chwila nową,
Jeśli żoną zostanę, raz zostawszy wdową!

„Znać bowiem drugich dokładnie, jest to znać samego siebie.”

„Reszta jest milczeniem.”

„Serce młode zbyt często działa na swą własną szkodę.”

„Nie można motłochu karmić kawiorem.”

„Cóż zresztą człowiek ma czynić, jeżeli nie weselić się?

„Potężny Cezar przedzierzgnął się w glinę,
Którą przed wiatrem chłop zatkał szczelinę.
Zatrząsłszy światem pójść na polep chaty,
Toż kres wielkości, toż los potentaty?!

„Czym dlań Hekuba, czym on dla Hekuby (by miał aż płakać z jej powodu)?

„Nie idź jednak, bracie,
Za śladem owych fałszywych doradców,
Którzy nam stromą i ciernistą ścieżkę
Cnoty wskazują, a sami tymczasem
Kroczą kwiecistym szlakiem błędów, własnych
Rad niepamiętni.”

„Zebrał się właśnie koło niego kongres
politycznych robaków. W gastronomii nie ma, panie, większego potentata jak robak.
Tuczymy wszelkie istoty dla karmienia siebie, siebie zaś tuczymy dla robaków. Tłusty
król i chudy pachołek są to tylko różne potrawy, dwa dania na jeden stół, i basta.”

„Bo skoro wiemy, że coś jest zwyczajnym,
jak każda inna rzecz najpowszedniejsza,
na cóż, stawiając opór konieczności,
brać to do serca?

„Daj ucho każdemu,
Lecz głos nielicznym.
Słuchaj wszelkich sądów,
Lecz swój zatrzymaj.”

„Gdybyśmy wiedzieli,
że raz zasnąwszy, zakończym na zawsze
Boleści serca i owe tysiączne
Waściwe naszej naturze wstrząśnienia,
Kres taki byłby celem na tej ziemi
Najpożądańszym. Umrzeć–zasnąć.
Zasnąć!

„Mój Boże! Mógłbym się zamknąć w łupinie orzecha i czuć się królem nieskończonych przestrzeni.”

„Nie wierz w bieg słońca przez firmament;
Nie wierz w żar gwiazd, co w niebie stoją;
Nie wierz w prawdziwość prawdy samej;
Lecz wierz bez reszty w miłość moją.”

„Szaleje– prawda. Prawda, że go szkoda.
I szkoda, że to prawda. Głupie zwroty.
Lecz dosyć tego. Precz ze sztuką. Weźmy,
Że jest szalony. Skądże taki efekt?
Czy raczej defekt? Czy efekt defektu?
Ponieważ efekt wynika z defektu?
Co z tego? Córkę mam, jest moją córką,
Póki jest córką– chowam w posłuszeństwie…

„Szaleństwo czym że jest jeśli nie stanem osoby szalonej.”

„Życie człowieka zmieści się w całości
pomiędzy słowem „raz” a słowem „dwa”.”

„Bo być prawdziwie wielkim to nie znaczy
Rwać się do czynu, gdy powód jest wielki,
Lecz wielkodusznie o źdźbło nawet walczyć,
Gdy cześć mu każe.”

„Szaleństwo czymże jest, jeśli nie stanem człowieka szalonego?

„Biada podrzędnym istotom, gdy wchodzą pomiędzy ostrza potężnych szermierzy.”

„Gdyby ten balast przyziemnego ciała
Mógł się rozpłynąć, rozwiać w lotną rosę;
Gdyby sam Stwórca nie odebrał prawa
Do samobójczej śmierci! Boże święty,
Jak nudna, stęchła, płaska i jałowa
Jest każda z ziemskich spraw, cały ten świat!
Świat? Śmiechu warte: nieplewiony ogród
Gdzie się panoszy zielsko ordynarnej
Ludzkiej podłości.”

„Ponieś trudy oddychania dłużej w zepsutej atmosferze tego świata.”

„Szalony jestem tylko przy wietrze północno–zachodnim; kiedy z południa wieje, umiem odróżnić jastrzębie od czapli.”

„Chciałżebyś wszystko pojąć? O Horacy,
Więcej jest rzeczy na ziemi i niebie,
Niż się ich śniło waszym filozofom.”

„Mądre słowa gasną w głupim uchu.”

„Jako fiołek młodocianej wiosny,
Wczesny, lecz wątły, luby, lecz nietrwały,
Woń, kilka tylko chwil upajającą,
Nic więcej.”

„Bo namiętność odważne cele sobie daje,
Co znikną łacno, kiedy człek szaleć przestaje.
Gwałtowność bowiem smutku albo też radości
W całej swej sile krótko w naszym sercu gości.”

„Wyobraźnia najsilniej działa w słabym ciele.”

„Być albo nie być; oto jest pytanie.”

„Noce są zdrowe, gwiazdy nieszkodliwe,
Złe śpi, ustają czarodziejskie wpływy,
Tak święty jest ten czas i dobroczynny.”

„Ja sam jako tako jestem uczciwy, a przecież mógłbym sobie zarzucić takie rzeczy, że lepiej by było, gdyby mnie była matka na świat nie wydała. Jestem nadzwyczajnie dumny, mściwy, chciwy władzy, więcej mam przywar niż władz umysłowych do ich poznania, niż wyobraźni do dania o nich wyobrażenia i czasu do okazania ich w postępkach. Czego się takie figury tłuc mają pomiędzy ziemią i niebem? Jesteśmy arcyhultaje, wszyscy bez wyjątku; żadnemu z nas nie ufaj.”

„HAMLET
[…] Ale nie zgadłbyś nawet, jak mi ciężko na sercu. No, nic.
HORACJO
Co ci jest, książę?
HAMLET
To głupstwo: złe przeczucie. Czymś takim tylko kobieta mogłaby się przejąć.”

„(…) ziszcza się na nas ta prawda,
Że kiedy kogo nawiedzają smutki,
To nigdy luzem, a zawsze gromadnie.”