Emanuel Swedenborg

Emanuel Swedenborg

Emanuel Swedenborg, oryginalne nazwisko (do 1719 r.) Emanuel Swedberg lub Svedberg. Urodził się 29 stycznia 1688 roku w Sztokholmie, a zmarł 29 marca 1772 roku w Londynie. Był szwedzkim naukowcem, chrześcijańskim mistykiem, filozofem i teologiem, który pisał obszernie w interpretowania Pisma Świętego jako bezpośredniego słowa Bożego. Wkrótce po jego śmierci oddani wyznawcy stworzyli towarzystwa poświęcone badaniu jego myśli. Społeczeństwa te stanowiły zalążek Kościoła Nowej Jerozolimy lub Nowego Kościoła, zwanego także Swedenborgianami.

Na początku swojej kariery naukowej Swedenborg zajmował się głównie naukami przyrodniczymi oraz pracami inżynierskimi. Próbował wyjaśnić fundamenty istnienia wszechświata. Zajmował się także doświadczeniami chemicznymi oraz podstawą istnienia pierwiastków chemicznych. Uważa się, że Swedenborg przewidział wiele naukowych faktów oraz koncepcji, których nie potrafił udowodnić ani wyjaśnić, jednak już w XVIII wieku wiedział o najnowocześniejszej fizyce. 

W swoich pracach i wizjach przedstawiał teorię światła, teorię kosmicznych atomów czy hipotezy poruszania się planet oraz słońca. Już wtedy jego odkrycia były niezwykle szokujące i zadziwiające, jednak nie były gruntownie wytłumaczone i przedstawione. 

Teologiczna kariera i jego wierzenia

Do końca swojej długiej kariery Swedenborg poświęcił ogromną energię na interpretowanie Biblii i opowiadanie o tym, co widział i słyszał w świecie duchów i aniołów. W swojej ostatniej pracy, Vera Christiana Religio (1771; True Christian Religion), przedstawił niezwykle jasne podsumowanie swojego teologicznego myślenia, które zostało napisane, gdy miał 83 lata.

Swedenborg zapewnił, że jego wejście na pole studiów teologicznych było odpowiedzią na boską wizję i wezwanie; że jego zmysły duchowe zostały otwarte, aby mógł przebywać w świecie duchowym równie świadomie, jak w świecie materialnym; i że długa seria prac egzegetycznych i teologicznych, które napisał, stanowi objawienie od Boga dla nowej ery prawdy i rozumu w religii.

Ponadto utrzymywał, że to nowe objawienie Boga było tym, co oznaczało Drugie Przyjście. Ze względu na swoje nieziemskie doświadczenia, Swedenborg był często uważany albo za spirytystyczne „medium”, albo za mistyka, ale w swoich suchych, rzeczowych relacjach o świecie duchowym oraz w swojej przenikliwie uzasadnionej teologii, faktycznie zachowuje swoją postawę na całe życie badacza naukowego i filozoficznego.

Swedenborg konsekwentnie utrzymywał, że nieskończoną, niepodzielną mocą i życiem w całym stworzeniu jest Bóg. W swojej teologii stwierdza absolutną jedność Boga zarówno w istocie (essentia), jak i bycie (esse). Ojciec, Syn i Duch Święty reprezentują trójcę podstawowych przymiotów w Bogu; miłość, mądrość i aktywność. Ta boska trójca jest reprodukowana w ludziach w postaci trójcy: duszy, ciała i umysłu.

Zdolności i wizje 

Niektórzy świadkowie uważają, że wiedza, którą zdobył Emanuel Swedenborg, była wynikiem jego zdolności przenikania do zaświatów i uczenia się od mądrzejszych wiedzących już wszystko. 

W ostatnim miesiącu swojego życia miał możliwość odczytania zamiarów ludzi znajdujących się bardzo daleko od niego. Przykładowo John Weseley, chciał się z nim skontaktować, jednak nikomu o tym nie mówił, ale Swedenborg wiedział o tej chęci. W tym samym czasie, gdy Weseley oczekiwał na przybycie do niego, Swedenborg wiedział już że się nie spotkają, ponieważ przewidział swoją własną śmierć. 

Wśród swoich zdolności Emanuel podkreślał możliwość długotrwałego pozostawania na granicy świadomości pomiędzy jawą a snem. W tym stanie mógł kontaktować się z duchami, a także rozważać największe tajemnice świata wewnętrznego.