Jak osiągnąć stan oświecenia ?

Co to jest oświecenie ?

Większość ludzi w swoim życiu skupia się na tym, co materialne i można powiedzieć, że życie człowieka coraz bardziej przypomina pogoń – pogoń za pieniądzem, pogoń za sukcesem, pogoń za tym, by osiągnąć jak najwięcej, by zgromadzić jak najwięcej, za luksusem, za byciem najlepszym. Są jednak osoby, które ponad wartościami materialnymi stawiają swój duchowy rozwój i dążą do oświecenia.

Duchowe przebudzenie

Oświecenie duchowe to najwyższy poziom rozwoju człowieka, który wiąże się z pracą nad samym sobą, nad odrzucaniem od siebie egoistycznych potrzeb, co z kolei prowadzi do osiągnięcia niezwykle wysokiego poziomu świadomości. Oczywiście, zdarza się, że człowiek dochodzi do oświecenia spontaniczne, lecz najczęściej wymaga ono pracy nad sobą i wyciągania odpowiednich wniosków z życiowych doświadczeń, wykorzystywania tego, czego nas nauczyły w przyszłości, w dalszym życiu. Oświecenie to stan umysłu, to nieustanna gotowość do samodoskonalenia się, to nieustanny rozwój naszej świadomości i w wielu przypadkach rezygnacja z własnych potrzeb w imię wyższych wartości.

Oświecenie wiąże się z poznaniem samego siebie, zrozumieniem otaczającego świata, rzeczywistości, w której żyjemy i praw, które nią rządzą. Co więcej, wiąże się z doświadczeniem tej rzeczywistości, z szukaniem odpowiedzi na pytania, które się nasuwają w procesie poznawania i próbami określenia tego, co jeszcze nie zostało nazwane. Jest procesem niezwykle zindywidualizowanym i bezpośrednio doświadczanym przez człowieka, który do niego dąży. Oświecenie sprawia, że człowiek zyskuje poczucie bycia kompletnym i często poprzedzone jest duchowym przebudzeniem, dzięki któremu zaczyna on dostrzegać znacznie więcej, zaczyna rozumieć prawa natury i zyskuje świadomość własnego ograniczenia.

Świadomość dojrzewa w każdym człowieku we własnym tempie i rzecz jasna, nie każdy człowiek dąży do oświecenia. To musi być jego wewnętrzna potrzeba, chęć do wyjścia poza pewne granice, które narzuca mu rzeczywistość, chęć poznania tego, co jest nienamacalne. Musi to wynikać z potrzeby poszerzania horyzontów, z pragnienia samorozwoju. Każde oświecenie jest wyjątkowe i stanowi coś w rodzaju wyłączności człowieka, który do niego dąży. Poszukiwanie oświecenia przypomina otwieranie nowych bram, przechodzenie przez nie i spoglądanie na życie zupełnie innymi oczami – oczami, które są w stanie dostrzec znacznie więcej. To wejście w nowy, niematerialny, a więc duchowy wymiar życia ludzkiego.

Jak osiągnąć oświecenie?

Przede wszystkim już samo pragnienie osiągnięcia jest pierwszym krokiem ku niemu. Oznacza to, że człowiek pragnie wyjść poza to, materialne i chce wejść na płaszczyznę duchową swojej egzystencji. To jego pierwszy krok ku oświeceniu, być może niewielki, ale bardzo istotny. To pierwszy krok ku szukaniu odpowiedzi na pytania o to, kim się jest, co się robi, dlaczego się robi i na znacznie głębsze pytania o naturę, sens, cel ludzkiego istnienia i istnienia świata. Człowiek, który dąży ku oświeceniu, musi mieć świadomość, że będzie to droga, wymagająca od niego pokory, cierpliwości, miłości, poczucia sprawiedliwości, poszukiwania prawdy i odrzucenia wszelkich ograniczeń. Będzie to też proces długotrwały, który może trwać wiele miesięcy, wiele lat, nawet po kres jego życia. Oświecenie nie jest czymś, co osiąga się szybko i nad czym można przejść potem do porządku dziennego. Zdobywa się je poprzez życiowe doświadczenia, poprzez przyjmowanie ze zrozumieniem i cierpliwością tego, co przynosi nam życie – zarówno tego, co dobre, jak i tego, co złe. Wbrew pozorom nawet to, co jest dla nas bolesne, sprawia, że się rozwijamy, że uczymy się pokory i zrozumienia. To wszystko jest dla nas życiowymi lekcjami, które powinniśmy przyjmować z pokorą i być wdzięcznymi za nie. Tylko ten, kto dąży do oświecenia, będzie rozumiał, że wszystko, z czym musi się mierzyć w swoim życiu, nie jest czymś, co ma podcinać mu skrzydła, ale czymś, co ma go wzmacniać i dać odpowiedź na rodzące się pytania odnośnie sensu życia ludzkiego.

Wiele osób oświecenie postrzega jako drogę ku Bogu, ku jedności z Nim, ku temu, co czyste i święte. Dla nich oświecenie jest połączeniem z Wyższą Siłą, ufnością w Boską Siłę, dzięki któremu nie tylko uczą się słuchać, ale również odnajdują harmonię między swoimi oczekiwaniami a tym, co przynosi im codzienność. Swoje życie postrzegają jako Pan Boga, jako coś, co jest im przeznaczone, coś, czego muszą doświadczyć, by wznosić się ku oświeceniu, by przekraczać nowe obszary swojej świadomości. Oświecenie osiągają na drodze modlitwy, postu, medytacji, pokuty i rytuałów religijnych.

Oświecenie to odrzucenie wszelkich negatywnych emocji, które nas blokują, takich jak: gniew, fałszywa duma, chciwość, przywiązanie, bezduszność, nienawiść, agresja, zakłamanie, manipulacja. Człowiek oświecony czuje się szczęśliwy i osiąga poczucie wewnętrznego spokoju nawet, jeśli musi mierzyć się z cierpieniem i przeciwnościami losu. Potrafi przebaczać i prosić o przebaczenie.

Oświecenie jest czymś w rodzaju rewolucji w życiu człowieka. Nie jest to coś, czego możemy się nauczyć z książek. Nie jest to umiejętność, którą możemy zdobyć na jakimś kursie. To długa i wyboista droga i nie każdy z nas jest gotów na to, by nią kroczyć. Nie każdy z nas musi do niego dążyć – musi to wynikać z wewnętrznej potrzeby, nie może być narzucone. Jednak każdy, kto chce dążyć do oświecenia, musi mieć świadomość, że to proces długotrwały i złożony. I przede wszystkim zindywidualizowany – nie ma jednego sposobu na osiągnięcie oświecenia dla wszystkich. Każdy drogę ku oświeceniu musi odkryć samodzielnie i samodzielnie ją przejść.