DDD...

Obserwuj mnie tutaj:

Co to jest ddd ?

DDD to nic innego, jak syndrom dorosłego dziecka z rodziny dysfunkcyjnej. Jak wiadomo dorastanie w środowisku, które nie do końca spełniało społeczne normy może mieć na dziecko znaczący wpływ. Miłość i poczucie bezpieczeństwa oraz stabilizacji pozwala wyrastać na osoby dojrzałe, spełnione i szczęśliwe. Co się więc dzieje, kiedy podstawowych wartości brak jest małemu człowiekowi od najmłodszych lat? Jakie cechy mogą mieć osoby z syndromem DDD?

Zachowania typowe dla DDD

Kiedy wychowujesz się w rodzinie, w której role są zupełnie zmienione i często jako dziecko musiałaś podejmować decyzje oraz opiekować się rodzicami, to w dorosłym życiu możesz borykać się z pewnymi problemami. 

• Brak pewności siebie, Dom, gdzie nie znalazła się miłość i rodzicielskie wsparcie może powodować, że człowiek nie lubi siebie i nie docenia. Odrzucenie przez mamę i tatę, brak rozmów i chęci pokazywania świata sprawiają, że dorosłe dziecko z dysfunkcyjnej rodziny często nie wierzy w siebie.
• Brak umiejętności tworzenia udanych związków. Jeżeli nie wiesz i nigdy nie byłaś świadkiem prawdziwej miłości między partnerami, czyli rodzicami możesz nie wiedzieć jak wygląda udany związek i obawiać się, że nie będziesz potrafiła go stworzyć.
• Wycofanie społeczne i skłonność do nadmiernego stresu. Osoby z niskim poczuciem wartości często czują się gorsze i unikają ludzi. DDD bywają osobami noszącymi w sobie swoje traumy. Niechętnie zawierają znajomości i budują relacje. Wolą trzymać się z boku.
• Skłonności do depresji. Samotność i wszechobecny smutek często towarzyszy dorosłym dzieciom z rodzin dysfunkcyjnych, a to może nasilać stany lękowe i depresyjne.
• Brak umiejętności okazywania uczuć. Nie tylko budowanie związków może być dla DDD trudne. Mogą oni także nie radzić sobie z okazywaniem emocji swoim przyjaciołom, a nawet własnym dzieciom. Może się im wydawać, że nie zasługują na to aby być kochanym.
• Nadmierne zamartwianie się o przyszłość, pesymizm. Ktoś, kto doświadczał w życiu głównie bólu i cierpienia nie widzi często możliwości, aby szczęście trwało długo. Jest ono dla niego swego rodzaju nagrodą, o którą musi walczyć i która mu się nie należy. Osoby DDD często są więc pesymistami i nie umieją cieszyć się życiem.

Jak radzić sobie z DDD?

Największą pomocą dla osób z traumatyczną przeszłością jest terapia. Niestety często zaburzenia, jakie tworzyły się latami są tak silne, że nie można pozbyć się ich samemu. Istnieją jednak przypadki, kiedy dziecko z rodziny, w której potrzeby nie były zaspakajane potrafi radzić sobie całkiem nieźle. Często robi to na przekór temu, co je spotkało i dąży do perfekcji po to, aby zło, bieda, a często także alkoholizm i przemoc nigdy już nie pojawiły się w jego życiu.  Urazy psychiczne, jakie pojawiają się w dzieciństwie często towarzyszą człowiekowi na zawsze lub na długie lata, dlatego praca nad sobą i chęć odnalezienia pomocy jest niezwykle ważna. Czas mija i złe wspomnienia mogą pozostać daleko za nami, niestety wymaga to często wiele wysiłku. Nie należy więc bać się prosić o pomoc i szukać rozwiązania problemu. Kiedy uporasz się z dręczącymi Cię koszmarami z przeszłości możesz żyć całkiem normalnie i z pewnością na to zasługujesz.

Obserwuj mnie tutaj: