Bilokacja

Zjawisko bilokacji 

Bilokacja to niezwykłe zjawisko, w którym osoba wydaje się przebywać w dwóch miejscach jednocześnie. Uważa się, że bilokacja występuje, gdy dublet osoby jest rzutowany w inne miejsce i jest widoczny dla innych, którzy postrzegają sobowtóra jako rzeczywiste ciało fizyczne. W niektórych przypadkach sobowtór wydaje się być objawieniem, a nie stałą formą fizyczną. Osoby będące świadkami bilokacji często zauważają, że sobowtór zachowuje się dziwnie lub nic nie mówi. 

Bilokacja może wystąpić spontanicznie lub na życzenie. Bilokacja „do woli” to magiczna umiejętność, której uczą się adepci magiczni, a także jest to zdolność przypisywana duchowo zaawansowanym osobom, takim jak święci i mistycy.

Historyczne postacie korzystające z bilokacji 

Mistycznym i magicznym adeptom przypisuje się zdolność do bilokowania, czasami wielokrotnie. W chrześcijaństwie wielu świętych i mnichów podobno korzystało z bilokacji, między innymi św. Antoni z Padwy, św. Ambroży z Mediolanu, św. Sewer z Rawenny i Ojciec Pio z Włoch. Filip Neri, XVI-wieczny biznesmen z Florencji, który wstąpił do Kościoła i stał się znany jako „Apostoł Rzymu”, doświadczył bilokacji po transformacyjnym, ekstatycznym doświadczeniu, podczas którego poczuł jak jego serce rośnie. Potem był narażony na kołatanie serca i uczucie wielkiego ciepła.

W 1774 r. Św. Alfons Maria de’Liguori, inny ekstatyk, wywołał poruszenie, ogłaszając pewnego ranka, że w nocy towarzyszył umierającemu papieżowi Klemensowi XIV przy jego łóżku w Rzymie, który był oddalony o cztery dni drogi. Jednak święty Liguori był zamknięty w celi na post i nie opuścił lokalu. Nikt mu nie wierzył, dopóki nie powiedziano, że Klemens właśnie umarł, a św. Liguori pojawił się przy jego łóżku.

Katolicyzm uważa bilokację za przejaw fantazmatu, duchowego ciała, które może znajdować się w wielu miejscach jednocześnie. W tradycjach wschodnich, takich jak joga, bilokacja jest jedną z zaawansowanych nadprzyrodzonych mocy adepta, nabytą poprzez medytację i przekazywanie prany, uniwersalnej siły życiowej, poprzez czakry ciała i jego aurę.

Magiczni adepci uczą się bilokacji, używając siły woli i myśli mentalnej do projekcji poza ciało, zazwyczaj w określone miejsce. rytuały przywołujące astrologiczną auspicję i duchowe siły mogą być częścią procesu bilokacji.

Nieświadoma bilokacja

Raporty o bilokacji zebrał pod koniec XIX wieku Frederic W.H. Myers, jeden z założycieli Society for Psychical Research (SPR) w Londynie. Myers opublikował je w „Human Personality and Its Survival of Bodyily Death”. Jedna reprezentacyjna relacja, która miała miejsce 5 lutego 1887 r., Dotyczyła ojca i dwóch córek, którzy pewnego popołudnia wybrali się na polowanie. Po chwili córki postanowiły wrócić do domu z woźnicą. Po drodze zauważyli swojego ojca, siedzącego okrakiem na swoim białym koniu na szczycie niewielkiego wzgórza, niedaleko. Córki od ojca dzieliła niewielka rzeka. 

Ojciec pomachał im kapeluszem, a jedna z córek wyraźnie widziała etykietę marki wewnątrz opaski, choć ze względu na odległość powinno to być niemożliwe. Koń wyglądał na brudnego i wstrząśniętego, jakby miał wypadek. Córki się martwiły. Weszli do rzeki, a ojciec i koń na chwilę zniknęli z pola widzenia. Kiedy dziewczynki wyszły z kąpieli, ojca i konia nigdzie nie było. Ojciec przyszedł do domu później i powiedział, że nie miał wypadku, ani też nie machał do nich ze szczytu wzgórza. Incydent nie miał wyjaśnienia.

W okultystycznym folklorze, spontaniczna bilokacja może być uważana za zwiastun śmierci – nieuchronnego oddzielenia duszy od formy fizycznej. W badaniach psychologicznych bilokacja obserwowana przez innych należy do kategorii „zbiorowego objawienia”. Jeśli zachodzi interakcja z innymi, jest to „wzajemne objawienie”.